در روایت داریم گناهان را، و لغزش‌ها را با عفو، اصلاح کنید. حالا اگر کسی خطایی هم کرد و بعد آمد احساس کرد که پشیمان است، بگذرید.
یک کسی می‌آید می‌گوید: حاج آقا، ما غیبتتان هم کردیم؛ دیگر بیش از این خجالتش نده. این دارد می‌گوید من اشتباه کردم. دیگر از او نپرس که چه چیزهایی گفته؟ چه کسانی بودند؟ کجا بودی؟ آن ها چه چیزهایی گفتند؟ و ... و بعد هم می‌گوید واگذارت به خدا.
این خیلی بد است.
تا طرف آمد احساس پشیمانی را در گفتار و رفتارش دیدید، بگذرید. گناه را با عفو.
طرفی که نادم است و اشتباه کرده، قرآن هم می‌فرماید آن‌هایی که افراط کردند در گناه و تندروی کردند در نافرمانیِ خدا، این‌ها برمی‌گردند، خدا می‌فرماید ما شما را می‌بخشیم و می‌گذریم.
و کارهای لغو را هم می‌گویند به تغافل بگذرید. یک سری کارها هست که بعضی‌ها می‌کنند که کار لغو است و کار سبک است. این را رسوایش نباید کرد. امیرالمؤمنین می‌فرماید مؤمن، یک سوم وجودی‌اش باید تغافل باشد. یعنی می‌بیند ولی به روی خودش نمی‌آورد. یک جاهایی اگر بخواهد شدت برخورد داشته باشد، طرف آبرویش می‌رود.
