اسلام، مخالف فقر است. اصلاً نوع روایات ما، فقر را مذمت کرده‌اند. اگر جایی هم پیغمبر می‌فرماید: الفقر فخری؛ منظور تهی‌دستیِ اقتصادی نیست. نیازمندی فکری و روحی و اعتقادی به خداست. فقرِ الی الله افتخار است والّا دست‌تنگ‌بودن، این خوب نیست. و لذا اولیاء هم آموخته‌اند که از خدا بخواهید مبسوط‌الیَد باشید و خدا به شما بدهد.
حالا خودِ پیغمبر می‌فرماید به حدِ کفاف بده. و تا هستید، تأمین باشید. آن‌جایی که ثروت دارید، تندروی نکنید و اسراف نکنید و آن‌جایی که دستمان خالی است، خدایی ناکرده از آن طرف اجحاف نکنیم. بعضی‌ها می‌گویند فقر مساوی با فحشاء است. این حرف غلطی است. عمومیت هم ندارد. فقری مساوی با فحشاء است که طرف، قبل از فقر اقتصادی، فقر اعتقادی دارد. الآن هستند کسانی که در نیازمندی به سر می‌برند ولی خطا نمی‌کنند. از خدا بخواهیم «و القَصدُ في الغِنى و الفَقرِ«( كنز العمّال : 43867) اگر اقتصادی و ثروتی آمد، ما را سرگرم نکند. اعتدالِ در مسائل اقتصادی را فراموش نکنیم..
