یک دعای کمیلی از مرحوم جدّ ما آیت الله آقای حاج شیخ ابوالحسن حدائق به دست ما رسید، ایشان در منزل، سالِ آخرِ عمرشان خوانده بودند. پنج شش نفر خدمتِ ایشان نشسته بودند. ایشان قبل از دعا، توسل، روضه، ذکر. دعا را که شروع می‌‌کنند، بدون یک کلمه کم و زیاد، دعا را می‌خوانند تا آخر. آقا امیرالمؤمنین سه بار صلاح دیده بگوید: یا رب، یا رب، یا رب.، اگر چرباندی، دیگر آن اثر را ندارد. قاعده دارد دعا! دعا مثل همین داروهاست. دکتر می‌گوید آقا این تعداد، در این ساعات. کم و زیاد شد، یا ضرر دارد یا بی‌اثر می‌شود. ما یک مقداری که در دعاهایمان هم نتیجه نمی‌گیریم، چون تصرف می‌کنیم در دعای معصوم. می‌گویند هفت بار بگویید ولی ما هشت بار می‌گوییم.
می‌گویند در این ساعت بگویید، ما در یک ساعتِ دیگر می‌گوییم. دعاهایی که زمان دارد، دعاهایی که عدد دارد، ترکیب این‌ها اگر به هم خورد، آنچه که معصوم تضمین کرده، دیگر حاصل نمی‌شود. طرف آمد خدمتِ امام صادق و گفت آقا این دعا از شماست؟ دعایی را خواند و حضرت فرمودند بله. دعا با «یا رحمن» ختم می‌شد. گفت آقا ما یک «یا رحیم» هم می‌خواهیم به آن اضافه کنیم. آقا فرمودند: می‌خواهی اضافه کنی، اضافه کن ولی آن چیزی که ما به آن قول داده‌ایم، به آن نمی‌رسی.
یکی از بزرگان مثالی می‌زد و می‌گفت: به شما می‌گویند آقا چهل قدم بردارید که قدم چهلم، زیرِ پایِ شما گنج است. شما چهل و یک قدم بردارید، گذشته‌ای از گنج. و سی و نه قدم برداری، به آن نمی‌رسی. لذا در ادعیه‌ی معصومین باید دقت کرد ترکیبِ دعا را بر هم نزد.
