یک علت دین‌گریزی و فاصله گرفتن از ارزش‌ها، رفقای ناباب است. رفیق بد، تباه می‌کند انسان را. قرآن می‌فرماید: « وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ » (سوره فرقان/ آیه ۲۷) انسان‌های ظالم، روز قیامت پشتِ دستشان را می‌جَوَند و می‌گزند. دیده‌اید گاهی اوقات بعضی‌ها از شدت پشیمانی و اوج پشیمانی، دست خود را می‌جَوَند. این‌ها عنوان می‌کنند « يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا » (سوره فرقان/ آیه ۲۷) ای کاش در دنیا با پیغمبر و اهداف پیغمبر و افکار پیغمبر همراهی کرده بودم.
کاش در دنیا درست زندگی کرده بودم. ای کاش در دنیا، با فلانی رفیق نمی‌شدم. اینجا اسم می‌آوریم که فلانی ما را عاقبت به شر کرد. فلانی ما را از راه به در کرد. ای کاش با او همنشین نمی‌شدیم و رفیق نمی‌شدیم. « لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ» (سوره فرقان/ آیه ۲۹) این رفیق ما را از خدا غافل کرد « بَعْدَ إِذْ جاءَنِي وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولًا » (سوره فرقان/ آیه ۲۹). ما از راه خدا فاصله گرفتیم... بعد از این‌که شنیدم کلام خدا را و سخنان معصومین را. شیطان، بد دشمنی است؛ مخزون می‌کند و منکوب می‌کند انسان‌ها را.
