قبل از انقلاب، در سال 42، امام با نطق‌های آتشین خودشان در مدرسه فیضیه، در قم و در جمع مردم، در زمانی که قدرت حکومت پهلوی در اوج بود، فرمودند که شاه باید برود و بر همین اعتقاد نیز استقامت داشتند. 15 سال بعد، انقلاب به ثمر نشست و امام با قاطعیت و با استقامت، نظام اسلامی را مدیریت کرده و به پیش بردند.
در حالات حضرت امام (ره) نقل می‌کنند ایمانِ ایشان به حدی شکوفا بود که مقام معظم رهبری نقل می‌کنند: زمانی که امام (ره) در بالکن جماران برای سخنرانی آمده بودند، خطاب به بنده فرمودند: اگر این مردمی که امروز همه، یکپارچه جلوی من ایستاده‌اند و می‌گویند روحِ منی خمینی، بت‌شکنی خمینی، همه یکپارچه بر علیه من شعار بدهند، نه شعارشان در تأیید من و نه شعارشان در تکذیب من، در روحیه‌ی من، هیچ اثری نخواهد گذاشت. آن ایمان و آن استقامت سبب شد تا امام، اسوه‌ی أَلّا تَخافوا وَلا تَحزَنوا[1] شد.
در جنگ نیز، امام (ره) این مطلب را فرمودند و ذره‌ای تردید و تزلزل در باورهای ایشان دیده نشد و خداوند این مردم را به اعتبار آن ایمان و استقامت یاری نمود.
امام (ره) فرمودند: این انقلاب شکل نگرفت مگر بخاطر دو اصل: توجه به اسلام و وحدت کلمه.
توجه به اسلام می‌شود ایمان، و وحدت کلمه می‌شود استقامت و انسجام و وحدت مردم.
امیدواریم که ان‌شاءالله بتوانیم ادامه‌دهنده‌ی راهِ امام و شهداء باشیم.
[1] سوره فصلت، آیه 30، ترجمه: نترسید و اندوه مدارید
