تائب، نشانه‌اش این است که از این لحظه به بعد، خیرخواهِ خداست. خط‌کشش می‌شود خدا. تراز زندگی‌اش می‌شود خدا. دیگر می‌گوید: خدایا! با شما بی‌مِهری نمی‌کنم و کاری که شما نمی‌پسندی، از من سر نمی‌زند.
این نشانه‌ی توبه است.
دیگران را برای خدا دوست می‌دارد. با مردم هست، تا زمانی که با خدا هستند. با خودش همراه است، تا زمانی که با خداست. روزی که خطایی از خود دید، خود را توبیخ می‌کند. اَلنَّصیحَةُ لِلّه (1).
دوم، پیامبر (ص) فرمود: «وَ تَرکُ الباطِل». تائب دیگر سراغ کارِ باطل نمی‌رود. هر کار بیهوده‌ای که خدا نمی‌پسندد، دیگر انجام نمی‌دهد. این، توبه است.
