خدا می‌فرماید همین که باتقوا شُدی، تو را بخشیدیم. شیطان علیه‌اللعنة، یکی از کارهایش این است که ناامید می‌کند انسان‌ها را از مغفرت، و می‌گوید: "تو با این گناهانت، با این بدی‌هایت، با این لغزش‌هایت، معلوم نیست خدا تو را بخشیده باشد، تو دیگر می‌خواهی بروی در جمع خوبان؟ آمدی احیاء چه بکنی؟ این همه جرم و جنایت و خطا کرده‌ای، حالا می‌گویی «إلهی العَفو»، رویَت می‌شود بگویی؟..."
این کارِ شیطان است. شیطان می‌خواهد ارتباط انسان را با خدا قطع کند. حال با دو سبک هم قطع می‌کند: یا با یأس، یا با امیدِ زیادی. به بعضی می‌گوییم چرا مراسم اِحیاء نمی‌آیی؟ می‌گوید: "بابا ما می‌خوابیم، آن چیزهایی که در بیداری به شما می‌دهند، در خواب به ما می‌دهند!" این‌ها همان‌هایی هستند که شیطان از آن طرف آن‌ها را بُرده. نمی‌آیی دعای ابوحمزه بخوانی؟ "من خودم ابوحمزه هستم!" خودم ابوحمزه هستم! ماشاءالله. چنان غرور پیدا کرده: "ما را بهشت نبرند؟ کی را ببرند؟ بهشت جای ماست! خیال کردی! آخوندها شما را ترسانده‌اند! بنده‌ی خدا! خدا بهشت آماده کرده منتظر است برویم آنجا بخوریم و بخوابیم". این‌ها کار شیطان است.
امام صادق (ع) فرمود: مؤمن باید بین خوف و رَجا باشد. حواستان باشد اگر یک کفّه‌اش سنگین شد، کار دستتان می‌دهد؛ 50 درصد بترس، 50 درصد امیدوار باشد. اگر ترس تو شد 60 درصد، در مجلس دعا دیگر کسی تو را نمی‌بیند. می‌گویی: "آقا ما که جهنمی هستیم، حالا آب از سرمان گذشت، چه یک وجب و چه صد وجب، بیاییم یا نیاییم، دوزخی هستیم". این سنگین‌شدن کفّه‌ی خوف است.
سنگین شدنِ کفّه‌ی رجا هم می‌شود خوش‌باوری و خوش‌خیالی. آقایی آمد گفت: "ما نماز می‌خوانیم شراب هم می‌خوریم، حاج آقا پایِ هم در می‌رود؟" گفتم: "یک چیزی هم برایت سر می‌رود! از در رفتن که به در است".
این هم می‌بینید، کفّه‌ی رجا را ما سنگینش کرده‌ایم. فکر می‌کنیم شراب بخوریم، نماز هم بخوانیم، خدا هم قبول می‌کند. بگوییم: خدا، ما یک رکعت نماز قضا هم نداریم. ولی با چه وضعی؟؟
اینجا قرآن می‌فرماید: "یَغفِر لَکُم". می‌خواهید شما را ببخشم؟ وسوسه‌های شیطانی را گوش نکنید، وعده‌های رحمانی را بشنوید.
خدا می‌فرماید: تو باتقوا باش، تو را می‌بخشم. متّقی باش، ما تو را بخشیدیم. دیگر نگران نباش. همین که در مسیر هستی، همین که دیگر با خدا مخالفت نمی‌کنی، همین که فردای شما با امروزِ شما متفاوت است، دلیل بر این است که خدا شما را بخشیده.
راوی به امام صادق (ع) عرض کرد: از کجا بفهمیم خدا ما را بخشیده و توبه‌ی ما قبول است؟
امام فرمود: توبه‌ی مقبول، نشانه‌اش این است از آن کارهایی که توبه کرده‌ای، دیگر سراغش نروی. این بهترین کدِ مغفرت است.
بنده بداخلاق بوده‌ام، می‌گویم: "إلهی اَلعَفو". امشب خدایا دیگر بداخلاقی را گذاشتم کنار، و می‌گذارم هم کنار. این دلیل بر این است که خدا بخشیده. "واللهُ غَفورٌ رَحیم". خدا آمرزنده‌ی مهربان است.
