هارون‌الرشید لعنت‌الله‌علیه خدمت آقا موسی‌بن‌جعفر علیه‌السلام آمد. به امام عرض کرد: عِظْنِي: مرا نصیحت کن.
گاهی اوقات تظاهر می‌کردند به اینکه ما اهل‌البیت را هم دوست داریم. ولی درواقع این‌گونه نبود.
امام فرمودند: هارون، هر چه چشم سَرِ تو می‌بیند، نصیحت و موعظه است.
یعنی هر چه که می‌بینید عبرت است.
موی سفید، قامت خمیده، نوزاد تازه به دنیا آمده، عبرت است.
چیزی نیست که انسان به آن بنگرد و نگاه بکند و یاد خدا در آن برای انسان زنده نشود.
در سوره واقعه، خداوند می‌فرماید بر سر سفره، نانی که می‌خورید، یادِ خداست، آبی که می‌نوشید، یادِ خداست؛ «أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ»؛ أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ »[1]. شما نازل می‌کنید یا ما؟
بچه می‌بینید، باید به یاد خدا بیفتید. «أَ فَرَأَيْتُمْ ما تُمْنُونَ، أَأَنتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ»[2].
آتش می‌بینید، آتشی که برافروخته می‌شود، مواد اولیه این آتش را، چوب اولیه این آتش را، شما خلق کرده‌اید یا خدا؟
پای سفره که می‌نشینیم، چهره‌ی همدیگر را می‌بینیم، این توحید است. اینکه باباطاهر می‌گوید:
به دریا بنگرم دریا تو بینُم
به صحرا بنگرم صحرا تو بینم
به هرجا بنگرم کوه و در و دشت
نشان از قامت رعنا تو بینم
لذا زکات چشم امام می‌فرماید: بِالْعِبرَةِ و الغَضُّ عن الشَّهَواتِ: زکات چشم بینا این است که در برابر شهوترانی فرو بیفکند.
[1] سوره واقعه، آیات 68 و 69
[2] همان، آیات 58 و 59
