روزی آقا امام صادق (ع) به همراه جمعی نشسته بودند. شخصی آمد و عرض کرد: فدایت شوم! از اعتدال برایمان بگویید. امام (ع)، مُشتی خاک در دست گرفتند و جمع کردند. فرمودند: این حالت را می‌بینی؟ مانند این است که انسان نه خودش بخورد و نه به کسی بدهد. به این حالت، بُخل می‌گویند که خداوند چنین اشخاصی را دوست ندارد. سپس دستشان را کامل باز کردند و تمام خاک‌ها ریخت. فرمودند: این صفت نیز شایسته نیست که انسان هر چه دارد را بذل و بخشش کند و خودش محتاج بماند. این‌گونه اشخاص را نیز خداوند شایسته نمی‌داند. پیغمبر (ص) می‌فرمایند: وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا[1]؛ رسول ما! نه دست‌هایت را پشت گردنت گره کن که به هیچ کس، هیچ چیز ندهی و نه دستانت را باز کن که هر چه داری بذل کنی و خودت نیازمند شوی.

 

سپس امام (ع) دوباره دست در خاک فرو بردند و مقداری خاک در مُشت خود گرفتند و کمی دست خود را باز کردند. از لابه‌لای انگشتان مبارک، مقداری خاک بر زمین ریخت و بقیه‌ی خاک، در دست حضرت باقی ماند. حضرت فرمودند: این اعتدال است.

 [1] سوره اسراء، آیه 29 

دانلود

نظرات (0)

هیچ نظری در اینجا وجود ندارد

نظر خود را اضافه کنید.

  1. ارسال نظر بعنوان یک مهمان ثبت نام یا ورود به حساب کاربری خود.
0 کاراکتر ها
پیوست ها (0 / 3)
مکان خود را به اشتراک بگذارید
عبارت تصویر زیر را بازنویسی کنید. واضح نیست؟
طراحی و پشتیبانی توسط گروه نرم افزاری رسانه