بعضی‌ها جان سخاوتمندی دارند.
از جانش مایه می‌گذارد برای خدا.
بعضی‌ها دیدید تا یک مختصر کسالتی پیدا می‌کند از عبادتش مایه می‌گذارد برای خودش.
نمازش را می‌خواهد خوابیده بخواند.
مردم! امیرالمؤمنین (ع) به امام حسن (ع) فرمود: پسرم! نشاط و شادابی‌ات را در عبادت بیاور.
به عبادت نگو حال ندارم.
می‌گویی: آقا ذکر بفرست! می‌گوید: حسش نیست.
بنشین تلویزیون نگاه کن! شارژ است.
بنشین غیبت‌کن! نطقش گویا است.
یک دور ذکر بفرست با تسبیح! می‌گوید: توفیق ندارم.
این‌ها سخاء نفس ندارند.
برای خدا کم می‌گذاری؟ خب کم دریافت می‌کنی.
عزیزان! از خدا بخواهید سخاوتمندی جان را به شما بدهد.
آدم سخاوتمند جان، باورش این است که این جان مال خدا است.
لذا از هزینه کردن این برای خدا هراسی ندارد.
سخاوتمند، ابالفضل.
دست راستش را در کنار علقمه می‌زنند. جان سخاوتمند دارد.
می‌گوید: «یا نفس لا تَخشی مِن الکفار و اَبشِری بِرحمَه الجَبار»
به خدا سوگند اگر دست راستم را گرفتید حمایتم را از دین، نمی‌توانید بگیرید.
دست چپ را می‌زنند. می‌گوید: «یا نفس لا تخش من الکفار و ابشری برحمه الجبار»
عباس! نترس از این‌که دست نداری. رحمت خدا، پشتوانه تو است. با زبان جهاد می‌کند؛ زمانی که دست‌هایش را بریده‌اند.
ابالفضل آموخت تا فرصت داری، دست داری با دست دفاع کن! دست نداری با زبانت دفاع کن!
بعضی از ما همه‌چیز داریم و هیچ کاری هم نمی‌کنیم.
